از نوشتن

•    نوشتن، ونوشتن روزمره و هدف‌دار، نیاز به انگیزه‌هایی قوی دارد.
  مهم‌ترین انگیزه و شوق برای نوشتن، مؤثر بودن نوشته‌ها در فرایند پیشرفت فرد است.
  حالا اگر کسی کارش با نوشتن و ایده‌پردازی‌های نوشتاری گره خورده باشد و کارش همین باشد، موضوع حل است؛
  اما در بین عامه مردم و قشر فرهیخته جامعه (جدای از هیجاناتی که در سال‌های قبل وبلاگ‌داری و وب‌سایت‌داری ایجاد شده بود)، در حال حاضر انگیزه‌ای برای نوشتن، و از خود و ایده‌ها نوشتن وجود ندارد.
  ولی باز هم باید امیدوارم باشیم که فضای جامعه شاداب‌تر و پویاتر شود؛
  و چشمه‌های خلاقیت دوباره بجوشد! 
•  فکر می‌کنم، یکی از دلایل ننوشتن جدای از وقت نداشتن، احساس ترس و عدم فبول از طرف اشخاص است. شما موضوعی را در ذهن خود می‌پرورید و به آن علاقه و گاهی اعتقاد دارید، بعد آن را در وبلاگ خود منتشر می‌کنید، یک روز، دو روز، سه روز بعد… انتظار دارید دیگران آن را بخوانند و در موردش با شما بحث کنند، اما شما می‌بینید که هیچ خبری نیست، اصلا خواننده ندارید یا این که اگر بازدید گننده هم هست، هیچ چیزی درباره نظرتان نمی‌گوید،و شما خموش و خمود می‌شوید، این نخستین اظهار فضل شکست می‌خورد، و شما باید منتظر باشید تا از نو نیرو بگیرید، اما گاهی این نیروی از نو هیچگاه در شما جمع نمی‌شود